BLOG: कुणी घरभाडं देता का घरभाडं?

प्रातिनिधीक छायाचित्र

BLOG: एक आटपाट नगर होते. त्या नगरावर सोनियाचं राज्य होतं. घरावर सोन्याची कौलं होतं. राजकुमार, राजकुमारी तोंडात हिरेजडित चमचा घेऊन जन्माला आले होते. आटपाट नगर म्हणजे त्यांचं हक्काचं राज्य होतं. पण म्हणतात ना चांगले दिवस नेहमी राहात नाहीत. तसंच झालं.  पश्चिमेच्या राज्यातून आलेल्या एकाने आटपाट नगरावर कब्जा केला आणि ज्या राजमहालात सगळं आयुष्य घालवलं ते सोडावं लागलं. राजवाडा सोडला तरी पुन्हा त्यावर कब्जा करण्याचं स्वप्न पाहाणं काही पूर्वीच्या राजघराण्यानं सोडलं नाही. राजघराण्याच्या तीन पिढ्य़ा आटपाट नगरावर राज्य करीत होत्या. पण आता सगळं संपुष्टात आलं होतं. खरं तरं या राजघराण्यानं प्रचंड संपत्ती कमवून ठेवली होती. त्या पैशातून देशात परदेशात ते कोट्यवधींची संपत्ती आरामात घेऊ शकत होते. त्यांनी घेतलीही असेल पण राजघराणं असल्यानं त्यांना विचारणार कोण?

बरं ते जाऊ दे पण राजघराण्याला आयुष्यभर आरामात राहाता यावं यासाठी जरी आटपाट नगरीत दुसरा राजा आला तरी त्यानं जुन्या राजघराण्याला राज्यातच नाममात्र भाड्यानं आलिशान घर द्यावं असा नियम होता. या नियमाचा फायदा राजवाड्यातून बाहेर पडलेल्या राजघराण्यानं घेतला. नव्या राजानं राणी, राजकुमाराला नाममात्र भाडं आकारून आलिशान घर दिलं. काम करण्यासाठी ऑफिसही दिलं. त्यांच्या काही सरदारांनाही भाड्यानं जागा दिल्या. बरं नुसतं घरंच नव्हे तर त्यात टेलिफोनपासून गॅसपर्यंत सगळ्या सोयीही मोफत उपलब्ध करून दिल्या. राजकुमारीची एका मोठ्या उद्योपतीशी लग्न लावून देण्यात आलं होतं. त्याचा उद्योग वाढावा म्हणून राजघराण्यानं सत्तेवर असताना खूप मदत केली होती. राजकुमारीनं अनेक आलिशान घरं बांधली पण आईला आणि भावाला त्या घरात ठेवण्यास ती तयार नसल्यानं त्या दोघांना भाड्याच्या घरात राहावं लागत होतं.

दिवस भरा भरा पुढे जात होते. पुन्हा आटपाट नगरीचं राज्य येईल या आशेवर राणी आणि राजकुमार होते. विविध प्रदेशातील सरदारांना एकत्र करून राज्य काबिज करण्याचे त्यांचे प्रयत्नही सुरु होते. पण यश येत नव्हतं. हातातला पैसा संपत आला होता. शेवटी शेवटी तर अशी परिस्थिती आली की ऑफिसचं सोडा घराचंही  भाडं भरण्यास पैसा उरला नाही. राणीचं भाडं भरत नाही म्हटल्यावर अनेक सरदारांनीही जागेचं भाडं महिनो न महिने थकवलं. नव्या राजानं त्याकडं लक्ष दिलं नव्हतं. राज्यासाठी राजघराण्यानं केलेला त्याग लक्षात घेऊन जनता गप्प होती. पण ते काही तरी आरटीआय नावाचं प्रकरण आलं आणि घरभाड्याचं प्रकरण समोर आलं.

राणीच्या ऑफिसचं भाडं जवळ जवळ दहा वर्ष भरलं नसल्याचं समोर आलं. राणीच्या घराचंही दीड वर्ष काही हजारात असलेलं घरभाडंही भरलं गेलं नव्हतं.  राणीच्या सचिवाच्या घराचं भाडंही 9 वर्षांपासून थकलं होतं. पैसाच नसल्यानं भाडं भरण कठिण झालं होतं. राणीही वयोमानामुळं थकली होती. राजकुमार पुन्हा आटपाट नगरीवर राज्य करण्याचं स्वप्न बघत देशोदेशी फिरत होता. सरदार जमा करत होता. पण त्याला यश मिळत नव्हतं.

घरभाडं न भरल्यानं आता घर, ऑफिस सोडावं लागतंय की काय अशी शंका राणीच्या मनात उद्भवू लागली होती. आणि याचवेळी कुणी घर देता का घर? या जगप्रसिद्ध वाक्याची आठवण राणीला झाली आणि ती म्हणू लागली....

कुणी घरभाडं देता का घरभाडं?

एका असहाय्य राणीला,

कुणी घरभाडं देता का घरभाडं?

एका राजपुत्र देवाच्या दयेवाचून

जंगलाजंगलात हिंडतय. 

जिथून कुणी उठवणार नाही,

अशी एक जागा धुंडतय.

कुणी घरभाडं देता का घरभाडं?