देव कोणाच्या कर्माची रचना करत नाही आणि त्याच्या कर्माचे फळही ठरवत नाही. हे सर्व व्यक्तीच्या स्वभावावर आणि कर्मावर आधारित आहे.

जो माणूस बुद्धीने कर्म करतो, तो पाप आणि पुण्यापासून मुक्त होतो.

कोणताही माणूस एका क्षणासाठीही कर्म केल्याशिवाय राहू शकत नाही. कर्म हे स्वभावामुळे होत असते.

जे कर्म यज्ञासाठी (उच्च ध्येय) केले जात नाहीत, ते बंधनाचे कारण बनतात.

आपल्या धर्माचे (कर्तव्य) पालन जरी सदोष असले तरी ते दुसऱ्याच्या धर्माचे पालन करण्यापेक्षा अधिक चांगले आहे.

मी सर्व प्राण्यांमध्ये समभाव ठेवतो, कोणाचाही द्वेष करत नाही, आणि मला कोणी प्रिय नाही.

मनाला आवरणे कठीण आहे, पण अभ्यासाने आणि वैराग्याने ते शक्य आहे.

जे माझ्याप्रती श्रद्धा ठेवतात, ते एकमेकांना सत्य ज्ञान देऊन मला प्राप्त करतात.

अरे अर्जुना, ही भित्रेपणाची गोष्ट सोडून दे, हे तुला शोभत नाही.

तू निश्चितपणे कर्म कर, कारण कर्म न करण्यापेक्षा कर्म करणे श्रेष्ठ आहे.